29 / 2022

Odwlekałam tę chwilę ile mogłam. Udawałam, że takie ustrojstwo jak waga nie istnieje. W tak zwanym międzyczasie bardzo mocno pracowałam nad wagą. Słodycze wszelkiej maści, ciasta, ciastka, drożdżówki, przegryzki, kolacje o północy, albo tuż przed pójściem spać, zajadanie z nudów i na maxa. Tak, ciuchy robiły się coraz mniejsze, a ja większa. Do ślubu Młodych jeszcze się trzymałam, owszem byłam przytyta, ale nie tak jak dziś. Nie napisze ile mi wczoraj waga pokazała, bo się wstydzę. Od dziś szlaban, rozsądny, ale szlaban. No i ruch, bo bez niego nic się nie zadzieje. Między deszczami wyszłam dziś pobiegać po przerwie ogromnej, bo jedno wyjście w styczniu się nie liczy. W planie było 5 km. Nie dałam rady. Do 2,6 było ok, tempo slow, nawet very slow, ale i tak potem odcięło mi prąd i przeszłam do marszobiegu, po 4 km się poddałam. Jest co poprawiać i o co walczyć. Z jednej strony jestem w tzw. czarnej doopie, bo nie jest fajnie być taką wielką babą. Z drugiej jestem z siebie dumna, że w ogóle wyszłam.

Tytułem uzupełnienia; piątek miałam całkiem udany, bo urlopowy, dociągnęłam serial Przyjaciółki do dnia obecnego, ogarnęłam mieszkanie i zaliczyłam prawie babski wieczór z planszowkami. 

W sobotę uskutecznilismy wycieczkę rowerową po okolicy. Wpadło nam prawie 30 km. Popołudnie spędziliśmy najpierw w sklepach w poszukiwaniu drzwi harmonijkowych (a i tak kupiłam w internecie) i na zakupach warzywnych, bo mam postanowienie zmiany odżywiania. A wieczór to już standard czyli kanapa i TV. Życie towarzyskie nam umarło. 

Niedziela to mój pierwszy dzień postu warzywnego. Ciągnie mnie strasznie do normalnego jedzenia, ale założyłam, że przynajmniej jeden dzień muszę tak przeżyć. Potem zobaczę czy ciągnę kolejny. 

A najlepsze przede mną; do pracy idę dopiero w środę 😁