Stali bywalcy :)

czwartek, 30 stycznia 2020

8 / 2020

Pogodziliśmy się.
... ale osad został, taki drobny pyłek. Zawsze zostaje. Ziarnko do ziarnka...

Co się dzieje w mojej głowie gdy próbuję zasnąć...?
Pierwszy lepszy przykład...
Zaczarowany krąg z Młodym w roli głównej. Wiem, wiem... ubarwia, upiększa, gada co mu ślina na język przyniesie, jest zestresowany i widzę jak bardzo się stara przy tym wszystkim by być dobrze postrzeganym, by nam nie podpaść. Im bardziej on się stara tym bardziej my wyłapujemy nieścisłości, łapiemy za słówka, fakty... Moja psyche wówczas cierpi, bo nienawidzi tego wyłapywania, nienawidzi tego że jest co wyłapywać. A jednocześnie widzę, że w dyskusji jest cały spięty, stara się podnieść, gdy SzM przytłacza go i ściąga do parteru. I wtedy nienawidzę SzM za to że tak robi, bo zawsze mu powtarzam, że do obcego milej by się zwracał, a własnego syna traktuje jak zło konieczne. I patrzę na Młodego, który rozpaczliwie walczy by być równym partnerem w rozmowie, patrzę i widzę siebie sprzed lat gdy usiłowałam czasem dyskutować z Tatencjuszem, gdy lęk i stres tak mnie paraliżował, że nie potrafiłam wydobyć z siebie głosu, bo krtań mi się sama zaciskała...
Ten lęk, strach wywoływał sam Tatencjuszem swoim jestestwem, bardzo mocno podkreślanym przez Matencję.  Ileż to razy słyszałam od Matencji "jak ojciec się dowie to zobaczysz". On miał coś w spojrzeniu, co paraliżowało. Dopiero gdy dorosłam przestałam się bać tych oczu.

Podobno relacje z ojcem powinny być oparte na serdeczności, zaufaniu, szacunku...

wtorek, 28 stycznia 2020

7 / 2020

SZM
Bez szczegółowej relacji, ale z nakreśleniem bohaterow akcji. Ona, wolna, moja znajoma pracowa, dawniej bliższa, od momentu przesiadki już nie tak bliska. Taka miła, sympatyczna (to fakt), traktowana przez nas przychylnie, bo młoda, bo sama... I do tego SzM i ja. SzM, który kilka już razy znalazł sobie w niej towarzysza krótkich wypraw, gdy ja nie mogłam jechać .
... wcześniej nie postawiłam granicy, nie określiłam jasno i zwięźle że to mi się nie podoba, nie powiedziałam głośno "nie", a facet jak to facet nie czyta między wierszami. A ja nie chciałam traktować go jak pięciolatka, któremu się mówi "nie wolno", "nie pozwalam". Bo jak jedziemy w trójkę to ok, niech będzie. Ale beze mnie... W końcu teraz uznałam, że dłużej nie chce mi się grać przyjaznej duszy i głośno powiedziałam do SzM "nie podoba mi się ten pomysl". A SzM nie wpadł na to by wziąć to w ogóle pod uwagę. Bo heloł o co chodzi...zdał się mówić. On po prostu szukał towarzystwa, by zorganizować sobie wieczór, który ja miałam zajęty.
Nie moja to wina, że nie ma swojego towarzystwa i kolegów. No i od kilku dni między nami iskrzy. I nie są to dobre iskry. Oj nie...
Powiedziałam jasno i wyraźnie, że nie chcę się kłócić, ale mówię wprost, że mi się to nie podoba, bo nie będę tego dusić w sobie i robić dobrej miny, na którą nie mam ochoty, ani nastroju. Że to żadna moja koleżanka, że teraz to tylko znajomą, że on się wpycha w relacje, których nie zna.
Wkurzyłam się po pierwsze że znowu ona, po drugie, za ja go stopuje, a on nic, a po trzecie, że potem jeszcze powinnam z tego żartować i mówić że jest ok. Bo pewnie jest, taką mam przynajmniej nadzieję, ale nie podoba mi się to i tyle.
A on mi mówi:
- że nie mam do niego zaufania
(do niego mam, do niej nie mam)
- że ja wciąż gdzieś bywam i on mi nic nie mowi
(ale nie zdarzyło się jeszcze by mi powiedział "nie idź, nie jedź" (nigdy mi tak chyba nie rzekł), a ja mimo to bym poszla)
- że ja zawsze robię co chce
(trochę w tym prawdy, ale tylko trochę)
- że jeżdżę gdzie i z kim mi się podoba
(ale w grupie, a nie we dwoje)
A na koniec to wymyślił, że przeze mnie nie ma kolegów (absurd).
...w charakterze gołąbka pokoju zapuściłam tekstem, że to chyba dobrze, że jesteśmy o siebie zazdrośni. A on mi na to, że teraz to on mi dopiero pokaże...

Jakiś czas temu, gdy między nami było źle i lodowato, to on mi zarzucał, że może ja kogoś mam, nawet mi przysłał maila z artykułem na ten temat. Nie omieszkał mi tego przypomnieć. A ja wówczas byłam w głębokim szoku, że on tak pomyślał. No i mu teraz wyliczyłam jego symptomy potencjalnej zdrady:
- założone osobne konto
(założył osobne dwa, trzy lata temu, by móc mi kupić niespodzianke na rocznicę slubu; pozostałe konta są na mnie, ale kody do nich są dostepne, a do jego konta nie)
- zabezpieczony telefon przez odcisk palca
(i doopa blada, nie podejrzysz nic 🤔)
- no i polazł z nią, mimo że mówiłam, że to gooopi pomysł i że mi się to nie podoba.
Więcej nie wymyśliłam.

No i tak to. Dzieje się jak widać.


niedziela, 26 stycznia 2020

6 / 2020

Młody

Tydzień temu przesłałam mu namiary w sprawie transportu weselnego. Póki co echo. Wiem, bo prosiłam o info co wybrali. Będę twarda i nie będę poganiać. Nie mój cyrk, nie moje małpy. Ale ile walki wewnętrznej mnie to kosztuje tylko ja wiem. 
Boli mnie rzadki kontakt z ich strony, te relacje nie są serdeczne. Nazwałabym je raczej poprawne. Ale nie chce być własną Matencją która osaczala nas z każdej strony. Dobrymi chęciami i intencjami oczywiście. Ale nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu. Późno, bo późno, ale nauczyłam się stawiać Matencji granice.
Mają swoje życie. Rozumiem. Ale raz na tydzień mogliby się odezwać. Przynajmniej telefonicznie.
Pomijam, że mieszkają blisko i zawsze mogą do nas spontanicznie zajrzeć.
My do nich niekoniecznie, bo raz że nikt nie zaprasza, dwa że nie chcemy nachodzić.
Ale może i lepiej, że jest jak jest. T

Mała

Widzę, że nasze relacje uległy poprawie. Trudno mi to oceniać, ale tak to widzę. Przedtem prawie jej nie było w domu, wychodziła rano, wracała wieczorem, nie uwzględniała nas w swoich planach. Zasadne było jej stwierdzenie, że czuje się jak współlokator. I powiem szczerze, uwierało mnie to, bo traciłam z nią kontakt, stąd zresztą wziął się ten wspólny wyjazd do SPA. Ale potrafiłam to sobie wytłumaczyć, że studiuje, pracuje, jest aktywną harcerką, że chłopak, że towarzystwo, koleżanki... I w tym wszystkim brakuje czasu dla nas, rodziców, bo tak zwykle bywa. W międzyczasie opcja pt. chłopak przestała być aktualna, ale cała reszta nie. Dla nas nie było czasu, bardziej chyba chęci. I przyzwyczajaliśmy się do myśli, że Mała ma po prostu swoje życie. 
Teraz znowu spędzamy więcej czasu, planujemy coś wspólnie. Dojrzelismy chyba do nowych, lepszych relacji. SzM zmienił swój sposób bycia w stosunku do Małej. Jest lepiej, chce tak myśleć. 
Na chwilę obecną wiem, że Mała ma zdiagnozowane stany lękowe, bierze leki przepisane przez psychiatre, jest zakwalifikowana do terapii grupowej, ma przebadaną tarczycę i jest ok, ale jeszcze czeka ją badanie eeg i rezonans, żeby wykluczyć wszystko inne. Nie ma depresji. Ma zaniżoną samoocenę. Jak mi sama powiedziała ma problem z zaangażowaniem emocjonalnym, wchodzeniem w bliższe relacje. Na moje oko jest bardzo wrażliwa i boi się zranienia, odrzucenia, tak na wszelki wypadek. Próbowałam rozmowy na ten temat, bo zastanawiałam się czy ona nie za bardzo idealizuje, ale odebrała to jak moja próbę negowania jej odczuć. "Dlaczego jest tak, że ja Ci coś mówię, że tak właśnie czuję, a Ty próbujesz mi powiedzieć, że się mylę i że to nie jest tak". Odpuściłam, bo brakło mi argumentów. 




czwartek, 16 stycznia 2020

5 / 2020

Tak, racja, mam taki jakiś wewnętrzny przymus, nakaz kontroli, potrzebę trzymania ręki na pulsie. To silniejsze ode mnie...
Rzecz dotyczy nie tego, że np. Młodzi chcą coś innego niż ja/my. Tu chodzi o to, żeby Młodzi po prostu wzięli się za organizację imprezy, bo podjęli decyzję, wybrali termin i... doopa blada. Czas leci, wiele jeszcze do zrobienia, ale oni na wszystko mają czas. Póki co kasy odłożonej tyle co kot naplakal. Teraz jeszcze się okazuje, że praca Młodego nie jest wcale taka gwarantowana i pewna na sto procent jak mówił. Babcie rzucały im po trochę kasy z myślą by mieli na wesele, a z moich informacji wynika, że sporo kasiory wywalili w kosmos. Na np. weekendowy pobyt w stolycy wraz z wizytą w drogiej restauracji, bo "przecież nie pojechali nigdzie na wakacje" . Sylwester we dwoje w knajpie na zorganizowanej imprezie, bo szkoda siedzieć w domu we dwoje gdy można wyskoczyć do pobliskiej restauracji. Z jednej strony rozumiem, młodzi są, chcą się zabawić, ale jakieś priorytety trzeba mieć. Kiedyś nieopatrznie powiedziałam do Młodego, że nie zostawimy go z tym weselem samego, ale niech zbiera. No i mam nieodparte wrażenie, że to był taktyczny błąd, duży.
SzM stał na stanowisku, że ich wesele to ich broszka, a ja... Ja mam schizę po naszym weselu gdy Teściowa wypięła się na syna... To że teraz jest miła i serdeczna nie znaczy, że zawsze taka była.
Nie dołożyła do wesela ani złotowki, cały czas wymagała od SzM regularnego dokładania się do życia i jedzenia (podczas gdy mieszkał z nimi jej ówczesny bezrobotny partner) i SzM by móc zaoszczędzić kasę przychodził na obiady do moich rodziców. Na wesele domagała się zaproszenia, bo przecież wszyscy już dostali, a ona i jej gość jeszcze nie. A potem swoim koleżusiom opowiadała ile to ją kosztowało wesele syna. I nie, nie, nie dostaliśmy żadnego prezentu...
No i zapytałam SzM czy było mu wtedy miło gdy matka się na niego wypięła. Ustaliliśmy po jego namyśle, że pomożemy, ale najpierw niech oni pokażą ile nazbierają. No i doopa bo jak widać kiepsko im to zbieranie idzie...
Co do organizacji... Rzecz rozbija się nie o to co oni chcą, a co my byśmy chcieli, albo nie. Rozumiem że to ich wesele, niech robią tak jak oni chcą. Ale niech robią, a oni na wszystko mają czas...
No a ja się spalam nerwowo... bo nie dość że kasy nie ma, to wiadomo że im bliżej terminu tym bardziej warunki dyktuje usługodawca.
Ale teraz obiecałam sobie olać temat... Tylko... Biję się z myślami non stop. .. że może jednak Młody nie jest przekonany do tego ślubu, skoro tak zwleka z organizacją... a czy dobrze mu w tym związku, który ja jako mamusia synusia widzę jako taki gdzie ona leży i pachnie, a cała reszta jest na jego głowie... a czy pozalatwiali wszystkie sprawy finansowe z jej strony, by zadłużenie jej rodziców w przyszłości nie przeszło na nich... a może jednak powiedzieć mu że im pomożemy, bo się chłopak pewnie martwi i denerwuje (naiwna mamuśka ze mnie)... A zaraz potem jestem zła na siebie, że powiedziałam mu, że pomożemy...
Wiem, nie jestem normalna. Jestem toksycznym rodzicem i źle mi z tym.

niedziela, 12 stycznia 2020

4 / 2020

Taaak, w temacie wesela nabieram wody w usta. Jak sobie zrobią, zaplanują, albo i nie, tak będą mieli. Sprawa rozbija się o finanse. Wiadomo, że jak nie wiadomo o co chodzi to chodzi o kasę. Masakra. 

Nawet pisać mi się nie chce. Zamotlane to bardzo.... 

poniedziałek, 6 stycznia 2020

3 / 2020

Z cyklu - wesele...
Młodzi mieszkają razem od roku.
Są po zareczynach.
Mają zaplanowaną datę ślubu.
Wydaje mi się, że miło by było poznać rodziców Panny. Najlepszym sposobem byłoby gdyby Młodzi zaprosili do siebie obie strony. Nie spodziewam się jednak z ich strony takiej inicjatywy. A rodzice Panny jak widać się nie kwapią do spotkania z nami. A która ze stron  powinna, zwykle, zwyczajowo, zainicjować takie spotkanie?
SzM się denerwuje gdy wspominam o tym i pyta czy to poznanie ich jest mi bardzo potrzebne i do czego tak naprawdę. Z dotychczasowych przesłanek nie wyłania się za fajny obrazek tych rodziców. Nie o kontakty towarzyskie mi idzie. Raczej o podejście do życia, status społeczny, sytuację materialną, takie tam...
Na co mi ich znajomość, nooo np. do ustalenia co z błogosławieństwem... Niby taka jestem hop-do-przodu, ale blogoslawienstwo być powinno... 😁
Z uwagi na to, że o dacie ślubu, wesela, zostaliśmy niejako poinformowani (nikt tu nie wymaga prośby o zgodę, ale drobne pytanko w kwestii uzgodnienia stanu naszych finansów by nie zaszkodziło) uznałam/liśmy że ciężar finansowy biorą Młodzi na siebie. Kiedyś wspomniałam Młodemu, że nie zostawimy go z tym wszystkim samego, ale niech odkłada.
Panna ma już kieckę zakupioną. Koszt zakupu ponieśli rodzice Panny.
Restauracja jest już zarezerwowana. Zaliczka od rodziców Panny, którzy sami z własnej woli dali im kasę.
Może nie jest tak dramatycznie beznadziejnie jak mi się wydaje. ..

Inna sprawa, że ferowac wyroki i opinie na podstawie słów Młodego to dosyć ryzykowna sprawa, bo on należy do klubu upiekszaczy i poprawiaczy rzeczywistości. Niestety.
Jeszcze inna, że dotychczasowe wydarzenia nie stawiają rodziców Panny w pozytywnym świetle.
I tak to.

2 / 2020

Znacie to uczucie... kiedy dajesz się namówić na wspólne kulturalne wyjście, znajomi kupują bilety, a Tobie włącza się pamięć i już wiesz, że gdy ostatni raz strzeliłas sobie taki dar to potem obiecywalas sama sobie, że nigdy więcej.
Nosz... & $! %? %'@

sobota, 4 stycznia 2020

1 / 2020 😁

Najlepszości Wam życzę w tym Nowym Roku!
Przechodzę na wyższy poziom wtajemniczenia, zainstalowałam na fonie apkę Bloggera. Może to będzie pomocą bym częściej tu bywała, zwłaszcza u Was, bo powiem szczerze że po przenosinach z Bloxa nie potrafię się tu ogarnąć. Począwszy od tego, że nie ogarniam Waszych nowych imion, a skończywszy na tym, że technicznie wciąż jestem w czarnym głębokim lesie. Jedynym plusem tych przenosi było to, że w końcu zmobilizowalam się do skopiowania wszystkich swoich notek i mam je głęboko ukryte, schowane dla potomnosci, która nie wiem czy je kiedykolwiek odkryje, bo niestety nie planuję spisywania Testamentu, w którym mogłabym przy okazji obdarowywania swoimi skarbami, włościami i innymi dobrami (których niestety nie mam, więc nie ma co zapisywać) wyjawić bliskiemu memu światu, że (od nie pamiętam szczerze powiem ilu już lat) klikam internetowy pamiętnik. 
Tytułem wstępu noworocznego to było 😁 
Niestety czas zapycha jak głupi i ani się obejrzałam numerowane wpisów zaczynam od nowa...
Święta
Święta, były i się zmyły. 
Wigilia w skromnym składzie czyli nasza teraz już tylko 3 plus tesciostwo. Teście zwinęli żagle przed 20. Tak się spodziewałam, bo nigdy nie siedzą długo, a to i tak jak dla nich było długo. A w okolicach 21 sciągnęła zaplanowana tzw. reszta rodziny czyli moi rodzice, rodzeństwo z rodziną i swoim teściem (oni wigiliowali wspólnie) i Młody z Panną. Poszli wszyscy przed północą. Było miło, bez sensacji i fajerwerek, ale też bez dramatów na szczęście.
Boże Narodzenie
Najpierw goście u nas na obiedzie. Goście czyli tradycyjnie rodzice obu stron plus Młody z Panną. Po południu my w gościach u siostry SzM. Nie pamiętam kiedy tam ostatnio byliśmy, i nie mogę tego liczyć w miesiącach, a w latach. Biorąc pod uwagę, że mówimy o rodzeństwie to w zasadzie nie ma się czym chwalić. Niestety na układy rodzinne nie ma rady. I tak byłam w głębokim szoku, że nas zaprosili, bo zwykle kończy się na gadaniu że musimy Was kiedyś zaprosić, ale jestem taka zapracowana, zmęczona... 
Odzwyczailismy się od tego towarzystwa, nie bawią nas ich żarty, razi za to całe mnóstwo innych rzeczy. Kiedyś tak nie było, bo przecież mamy za sobą niejedne wspólne wakacje i nie tylko. 
Zestarzelismy się i to chyba mocno 😁... A może to oni? 😉
Drugi dzień świąt 
Miało być domowe lenistwo, a SzM namówił nas na wycieczkę. Początkowo byłam przeciw, bo nie chciałam Małej zostawiać samej, mimo że miała pisać pracę, tak mówiła wcześniej. Ale jak się okazało że jedzie z nami to przystalam na to chętnie. I to była bardzo miła wycieczka. Mam nadzieję, że dla niej też. Zobaczylismy przecudnie oświetlone dekoracje świąteczne w Imielinie i skosztowaliśmy słodkości na rynku w Wadowicach. 
A zaraz po Świętach, w piątek SzM wyciągnął mnie na dłuższą, wspólną ze znajomymi, wycieczkę do Wrocławia. Było ślicznie, kolorowo, nastrojowo i smacznie.
Sylwester
Prawie do końca nie wiedzieliśmy nic o imprezie, na którą zaprosili nas Znajomi_Z_Daleka. Impreza była bez zarzutu, udana, przejedzona, przegadana, przetanczona. Było naprawdę fajnie. 
Osobny rozdział, moment raczej bo rozdział to za duże słowo, to szczere wyznanie, tudzież rozmowa ze Znajom_Z_Daleka, która trochę mnie teraz krępuje. Niecodzienne człowiek słyszy na swój temat hymny pochwalne, a on tak zazwyczaj mówi, i wtedy jest mi głupio i w stosunku do jego żony i w ogóle. Obraca się to wszystko w żart i tyle. Teraz przeprosił, za to że czasem przesadza, ale nie będzie przesadzać, bo szkoda marnować fajnej przyjaźni. No i kurcze blade, dopóki tak otwarcie tego nie powiedział to jeszcze było gites, bo a może mi się wydaje, a to pewnikiem takie żarty itp. A teraz to, zupełnie bezpodstawnie, ale czuję się winna tej sytuacji. Myślę i zastanawiam się jak to odbiera, widzi jego żona. Zaraz potem myślę sobie jakie TO, skoro nie ma niczego. A powinnam być może poczuć się dowartosciowana nawet. Ale nie potrafię sobie nawet wyobrazić, nawet czysto hipotetycznie, że miałoby cokolwiek być na rzeczy, bo raz że szkoda przyjaźni, dwa nie umiałabym potem spojrzeć sobie samej w oczy, trzy o SzM i jego żonie nie wspomnę. No i po czwarte co innego pożartować i się pośmiać a co innego przechodzić do czynów. Ja się do tego nie nadaję. 
To coś jak z dochowywaniem tajemnicy. Po co mam się stresować że X powie Y i że w końcu dotrze to do Z. Wygodniej i bez stresu jest po prostu nie mówić.