38/2023

Zrobiłam dziś pierwszy krok by przy wyjazdowym pakowaniu nie być jak zwykle w czarnej doopie. Dużym skrótem myślowym pojechałam. Przepraszam. Za wulgaryzm też. Otóż zwykle tak to jest, że przed wyjazdem, zwłaszcza na wakacje, farbowałam włosy. Zbierałam się do tego zwykle cały tydzień, odkładałam z dnia na dzień, tak jak i pakowanie. A koniec był na ogół taki sam... Zwykle startujemy bardzo wczesnym rankiem. I zwykle wyglądało to tak, że cały wieczór pakowałam, sprzątałam, ogarnialam, potem w tak zwanym międzyczasie cała rodzina szła spać, dzieci wiadomo, a SzM bo kierowca, a ja jeszcze głęboko w czarnej nie powiem co, i kończyło się tak, że kole północy kończyłam pakowanie wakacyjnego dobytku, potem w końcu farbowałam włosy, uskutecznilam jakąś mega kąpiel, malowałam paznokcie, a potem już nie warto było iść spać więc szykowałam prowiant (bo kiedyś to i kanapki, i warzywa, i np. kotlety smażone były w naszym menu, ale to mówię o naszej prehistorii, bo teraz to już minimalizm prowiantowy jest), herbatę, kawę i już nadchodził akurat czas pobudki, wyjazdu itd. Okropne to było, ale po prostu musiałam mieć wszystko ogarnięte na maxa. To było silniejsze ode mnie. Taaak, taak, tak, też diagnozuję u siebie spektrum autyzmu 😉, nie tylko Mała się diagnozuje 😀. Ja też. Dzięki niej, nie ukrywam. No i dziś sukces, bo dziś wyprzedziłam samą siebie. Zafarbowalam włosy, a paznokcie mam już zrobione 😀 Trochę też popracowałam nad włosami nożyczkami, tymi od degażowania. Taki łazienkowy salon fryzjerski se uskutecznilam. Zwiekszyłam sobie nieład, bo za porządnie mi na tym łbie było, a ja tak nie lubię. A po wakacjach u profesjonalnego mistrza se machnę kolejne refleksy, a co, se będę żałować. Taka będę.

Cały dzień dziś w pracy byłam wewnętrznie rozedrgana. Pod skórą czułam stres. Nic złego się nie działo, muszę po prostu do wyjazdu wyczyścić biurko, podomykać różne  sprawy. Ale źle mi się pracowało. Podskórnie cały czas czekałam na to, że coś gruchnie. Nie znalazłam przyczyny.

Za to po pracy kolejny raz ścięłam się z Matencją. Nie, ona nie wyzwala we mnie stresa, ani złości. Ona mnie po prostu  i r y t u j e. A to właśnie powoduje moje nerwy. Dziś sama sobie nazwałam to uczucie. Potrzebowałam tego. Nie będę się rozpisywać co i jak, bo nie chcę się nakręcać. Zbieram się by może zadzwonić do tego ich doktora i nacisnąć na konsultację neurologiczną, albo jakaś receptę na leki. Poprawiacz nastroju dla Matencji, plus jakiś specyfik zwalczający zaburzenia poznawcze, kojarzenie, rozumienie i orientację, bo z braku tych rzeczy wszystkie nerwy się biorą. A dla Tatencjusza coś na uspokojenie, bo jej jazdy windują mu ciśnienie w okolice 180-190. Z drugiej strony samą siebie pytam czy może ja nie przesadzam, bo może to ja przewrażliwiona jestem, no i czy ten doktor (prawie ich równolatek) zrozumie o co mi chodzi, czy będzie po mojej stronie...

>>>Tu wykasowałam calą opowieść o oparzonym przedramieniu i maści niezbędnie potrzebnej na tu i teraz, której i tak nie użyła. Skasowałam, bo samo klikanie o tym podniosło mi ciśnienie. 

Może faktycznie ja jestem taką okropną nieczułą córką, która nie ma dla niej serca i trzyma zawsze stronę tego okropnego ojca. 

Zdałam sobie ostatnio po raz kolejny sprawę z tego, że od dziecka wiem że Matencja na wspomnienie swojego rodzinnego domu roni łzy, bo w naszym była i jest tak bardzo nieszczęśliwa. Zawsze powtarzała że jej ojciec to TAK nie robił, bo, wiadomo, był lepszy, bardziej prawy, bo w ogóle u nich, u Matencji znaczy, w domu zawsze było lepiej i bardziej niż w domu rodzinnym Tatencjusza. Rodzina Tatencjusza zawsze była tæ gorszą. No ale kurcze przecież Matencja sama sobie wybrała materiał na męża! Nic jej nie piliło do tego ślubu, bo ja się urodziłam trzy lata po ślubie 😉. Chciała wydostać się ze wsi do miasta i jeszcze trafiła na przystojne ciacho, żyć nie umierać. Jak sobie poscielesz... Ale też od dziecka słyszałam, że był taki inny na horyzoncie, ktory był o niebo lepszy i że po prostu źle wybrała. A prawda jest taka, że ten inny był z tego samego miasteczka, a Tatencjusz był gościem z miasta. I tu jest pies wyboru pogrzebany.

Czy to jest normalne, że każde nasze  Boże Narodzenie kończyło się tym, że Matencja wieczorem na magnetofonie słuchała kolęd, siedziała, wspominała i płakała... No a ja - dziecko, zastanawiałam się co takiego mogę zrobić by jej było lżej, albo czym może ja zawiniłam, że jej jest z nami tak źle...

Najbardziej wkurza mnie świadomość, że ja dopiero teraz dojrzałam do tego by móc postawić granicę, by się nie dać manipulować, teraz dostrzegam i chyba widzę jak to było, a nie jak ona mi wdrukowała. I niestety teraz nie mogę jej tego powiedzieć, zaprotestować, rzucić prosto w twarz, podyskutować, wyjaśnić, bo po prostu ... nie ogarnie. Skończy się na szlochach, płaczu i fochu, bo ona biedna, a ja jak zwykle ta okropna, nie dość że podobna do Tatencjusza to jeszcze niewdzięcznica trzyma jego stronę. 

Bo z prawdziwej Matencji zostało tylko opakowanie. Taka prawda... 

Nie byłabym sobą gdybym nie pomyślała co kiedys będą mi zarzucać moje dzieci, czym ja je skrzywdzilam ...