3. 2022

Wczoraj znowu starcie z Matencją. Celowo nie chcę opisywać szczegółowo, bo nie chcę tego przeżywać po raz kolejny. Podsumowując przypuszczam, że Matencja liczyła na to, że ja znowu zdyscyplinuję Tatencjusza. Raz pokazałam że mogę to mam za swoje. Niepotrzebnie dałam się sprowokować wczoraj do wymiany zdań z nią. Bo oczywiście usłyszałam, że jestem po jego stronie, a ona jest ta najgorsza, no i standard czyli jej płacz. Niedobra ze mnie córka, bo brak mi odruchów empatii, włącza mi się opcja agresora, budzą się demony,... a potem mega poczucie winy. Trochę się Matencja przeliczyła w oczekiwaniu na ten mój opr w stosunku do Tatencjusza. Ja po prostu zarzuciłam pytaniem/stwierdzeniem w obecności obojga, że ona mówi że on jej nie pomaga, dlaczego skoro ona chora, a on ma pomagać? Nie chcielibyście przy tym być co tam się działo... Konkluzja jest taka, że on oczekuje od niej konkretnych komunikatów, a ona twierdzi, że on się nie domyśla; ona prosić i wołać nie będzie, bo nie ma siły ani nerwów, bo on nie słyszy, nie nosi aparatu, albo mówi "zaraz", a "to" ma być zrobione tu i teraz! Poza tym - to już tylko moje przypuszczenie - przecież ona "to" zrobi lepiej, a on sobie myśli - nauczony doświadczeniem - teraz czegoś ona chce, ale trochę przeczekam to zrobi "to" sama. No a skoro robi sama to chyba aż taka chora nie jest... 😉  Niestety tak naprawdę to nie ma się z czego śmiać. Ona zapiekła w swoim żalu, uporze, cierpieniu, on niby chętny do pomocy, ale z domu ucieka pod byle pretekstem. Przypuszczam, że on ma dość jej marudzenia, krytyki i komentarzy pod swoim adresem. A ona uwięziona w domu żąda zainteresowania, opieki i towarzystwa. A jak ja dzwonię z pytaniem czego potrzeba, w czym pomóc, to oczywiście nic. A potem ona mi mówi, że jak ona się ma oszczędzać skoro musi "to" wszystko (?) zrobić. Pojechałam do nich z myślą, że posprzątam, ogarnę, a tu zonk. Nie ma co sprzątać. Tatencjusz mówi, że to Matencja. Wczoraj był tam ze mną SzM. Nie wdawał się w dyskusje, to nie jego cyrk. Zakończyłam wyjście, że są dorośli, relacje między sobą układają sobie sami. Było ostro. Popłakałam się po wyjściu. W głowie taki mam natłok myśli, że nie daję rady. 

A dziś po wycieczce krajoznawczej (mamy dłuuugi weekend przeciez😁) SzM mówi mi, że źle się dzieje w naszym małżeństwie. Mówię mu że ja rozsypuję się psychicznie, a on mi na to, że nie chodzi mu o tu i teraz, tylko że od kilku lat. Że jestem przytomna nieobecna (chyba dlatego, że odpuszczam mu zajadłe dyskusje, bo nie chce mi się z nim kłócić), że późno wracam z pracy (ciekawe co to zmienia), że on mnie wspiera, dużo robi, a ja jak Matencja, muszę mieć wszystko po swojemu. Tu mi się włączył sygnalizator. Przeprosiłam, bo w głębi duszy czuję się winna. Żal mi go, że ma taką beznadziejną żonę. Tak się czuję... 

I tak to...