1. 2022

Sylwester spędzony w miłym małym gronie. Czyli prawie ok. Prawie, bo zakłuło mnie tempo i ilość %. Oczywiście prym przewodził SzM. 

Jeśli cały rok ma być taki jak Nowy Rok to ja to p&$! @)! Ja wysiadam.

Dzień zaczął się oczywiście od telefonu Matencji. Nie jest istotne, że może śpimy jeszcze, bo przeciez był Sylwester. Trudno. Przeżyję. Potem w kolejnej już rozmowie z nią ustaliłam, ustaliłyśmy, bo Matencja dojrzała do tego, że wraca jednak do leku na literkę S. Bo trzy wzięte już tabletki Profenidu nie przyniosły poprawy ani ulgi. Wysłuchałam, pogadałam. 

SzM. %. Tym razem przegiął. Zaczynam obserwować u siebie objawy osoby współuzależnionej. On twierdzi że przesadzam, ja ze on ma problem. 

Nie wiem czy świadomie czy nie, ale doprawił się dziś na maxa, panowie dziś na odchodne wypili po piwku i wykończyli resztę śliwowicy, a to mocne bardzo, bo 70%. Przerażona jestem jego stanem. Aż się upewniałam czy nic chorobowego się nie dzieje. Całe popołudnie śpi. Wstając, usiłował chyba złapać równowagę, nie wiem jak to było konkretnie, ale wylądował na podłodze, złamał drapak, skaleczył się w ucho, nie potrafił zebrać się z podłogi. Wstyd mi że takie coś miało miejsce, wstyd mi że o tym piszę... Nawet nie wiedziałam że coś mu się stało, bo byłam w kuchni. To było okropne. Śpi teraz cały czas i nie wie kompletnie co się dzieje. 

Tyle co posprzątałam. Dzwoni zapłakana Mała i mówi mi żeby jechać do Matencji, bo coś się z babcią dzieje, bo strasznie płakała do telefonu. Ze jeszcze takiej jej nie słyszała. A Mała, dobra wnuczka, zadzwoniła z życzeniami noworocznymi do babci, bo jest na sylwestrowym wyjeździe ze znajomymi, wraca jutro. Wysłuchałam, wytłumaczyłam, uspokoiłam, wsparłam, pogadałyśmy i... ryczę teraz cały czas. Bo Mała rozsądnie powiedziała mi na głos pewne ważne rzeczy. "Przykro mi bardzo Mamo, że masz takich rodziców, że miałaś takie (rodzice non stop pokłóceni, wieczna walka, a Matencja wiecznie pokrzywdzona przez los i cierpiąca dla nas) dzieciństwo, wspomnienia, że wisi to cały czas na Tobie. I szczerze Cię podziwiam jak Ty sobie z tym wszystkim dajesz radę, jak to wytrzymujesz, bo zobacz na mnie, ja się rozsypuję mimo, że nie mam takich obciążeń. Ja bym nie dała rady, a ile Ty w sobie musisz dusić by być tak silną. Bardzo Cię kocham, podziwiam i dziękuję Wam za to, że nie fundowaliscie mi takich atrakcji". Powiedziała płacząca do telefonu Mała. Oczywiście nie zająknęłam się do niej na temat SzM i dzisiejszego dnia. Ale po rozmowie z nią pękłam, rozsypałam się po prostu. Szloch na maxa. Samej siebie mi było żal. I ryczę co chwilę. 

A potem znowu Matencja, cd. o bólu, chorobie i relacjach z Tatencjuszem. Słucham przez telefon i płaczę bezgłośnie z bezsilności. 

Już nie mogę, nie potrafię być dalej silna. To zbyt wiele dla mnie jednej. Nie daję rady. 

I tak to...